Sınırları olmayan topraklarda yaşamak lazım. Nerede başlayıp nerede bittiğini bilmediğimiz. Sınırlarımızda mayın tarlaları, dikenli teller olmamalı, hatta sınırlarımız olmamalı. Gerçek olduğuna kendimizi inandırmaya çalıştığımız yalanlardan sıyırmalıyız paçamızı. Bir ağaç olmalı, bir rüzgar esmeli, bir kuzu melemeli, çimenler yeşil, gökyüzü mavi olmalı. Bu bizi mutlu etmeye yetmeli…

Şehirlerin tutsağı mı olduk ne zamandır? Neden kopamayacağımızla alakalı kendimize yalanlar bulmaktan sıkılmadık mı artık? Oysa ki neden gitmemiz gerektiğini her gün “tokat” gibi çarpmıyor mu bu şehir suratımıza?

Read more →

Uzun uzadıya yazacak değilim.

Sabah kahvesinin ardından içime takılan bir kaç kelimeden ibaretim sadece. Bir cümle yeter kimi zaman, ben bir cümleden fazlasıyım. Bir paragraf oluşturabilir miyim bilmem. Ne sadece bir cümleyim bu sabah, ne de bir paragrafa yetebilirim. Kasvetli havaların insanı olmadığım kesin. Güneşi özler oldum daha yeni terketmesine rağmen penceremi. Evim karanlık, müziğim melankolik. İçimde hem güzel bir huzur, hem de bir dürtü var birşeyler yapmaya dair.

Read more →

“İnsan” gibi yaşamak sadece. Bunu ister haldeyiz.

“İnsan gibi, insanca, insanımsı …”. Yani, tam olmasa bile razı olur hale gelmişiz, ne yazık ! Read more →

Bazen yol almak, sadece ve nereye gittiğini bilmeden ilerlemektir. Amaçsız…

Ne iyi bir şey beklemek hayattan, ne de olumsuz düşünceye yer vermek. En iyisi bazen hiç düşünmemek. Beklenti, hayal kırıklıklarının da sebebi.

Bir hayattan ne bekler insan? Bizler neler isteriz ve bekleriz? Siz ne istersiniz? Ailemiz, arkadaşlarımız, toplum… Bunca dış etken arasında arınabilmek safi mutluluğu getiriyor. İşte o zaman, bir “gün batımı”ndan zevk alabiliyoruz. İşte o zaman bir çiçek güzel, nefes almak güzel. Boşaltmak zihinlerimizi, sadece yaşayabilmek büyük bir erdem. “Kim ne düşünür” saçmasından, “adam” olabilmek olgusundan uzaklaşsak keşke. Oysa çocuk kalabilirdik belki de şimdi. Read more →

Sevgili İstanbul,

Ne senle ne sensiz bir hayat var aslında. Olmasan özlenirsin, olsan nefret ederiz. Yahu biraz daha sakin olaydın ne olurdu?

Eski zaman kafasında yaşıyorum çoğu zaman. Sanırım 1960larda karşılaşmalıydım seninle. O zaman kesin daha iyi anlaşırdık. Çayın daha demli, balığın daha leziz, boğazın yüzülebilir, tepelerin yemyeşil olurdu. İspanyol paça pantolonumun üstüne, dikine çizgili, göbek deliğine kadar düğmelerini araladığım dar, beyaz gömleğimi giyerdim. Efil efil, püfür püfür olurdun o zaman.

Read more →

Okunabilecek birçok yazı, söylenebilecek birçok söz var İtalya hakkında. Ne ilk kelamım bu İtalya hakkında, ne de son olacak :)

İnsanın aklını her daim çelen, nefes kesen bir ülke. İnsanın kendini ait hissedebileceği yegane ülke belki de (Ya da ben bu denli ait hissediyorum, herkes de hissediyormuş gibi düşünüyorum, bilemem :)). Türkiye’nin, özellikle İstanbul’un olağan dışı iş temposu ve yaşamından yorgun düşen, zaman zaman nefret eden birisiyim. Haftasonu yürüyüşlerim bile koşar-adım olmuş. Yavaş yavaş yürümeyi unutmuş beden ritmimiz. Yoruluyoruz.

E bunca yorgunluk ne için? E İtalya için :)

Read more →